Bugün kendimi kaybolmuş küçücük bir çocuk gibi hissediyorum…
Nerede olduğunu, ne yapacağını bilmeyen bir çocuk…
Yerlere yatıp, tepinerek ”anne, anne” diye bağırarak ağlamak istiyorum.
Sonra birileri gelip, elimden tutarak beni anneme götürmelerini istiyorum.
Eğer bu mümkün olsaydı, bugün dünyanın en mutlu çocuğu ben olacaktım! Gerçekten…
Ona kocaman sarılıp, o yumşacık yanaklarından ve sıcacık ellerinden doyasıya öper, o mis gibi kokusunu yüreğimin her hücresinde hissederdim.
Ve kocaman gözlerinin içine bakarak ”Seni seviyorum anne! İyi ki varsın! Anneler günün kutlu olsun annem!..” derdim.
Ama yapamıyorum! Yapamayacağım…
Çünkü artık sen yoksun annem.
Ah annem… Annem…Güzel annem… Herşeyim…
Bu sensiz geçireceğim ilk anneler günü.
Biliyorum zor da olsa geçecek. Geçmeli…
Ben küçük bir çocuk değilim artık… Kaybolsam da, bazen ne yapacağımı bilmesem de, kimse beni elimden tutup sana getirmeyecek…
Bir daha asla seni göremeyeceğim! Buna alışmam zaman alacak…
Kimbilir belki de hiç bir zaman alışamayacağım…
Ama sen üzülme olur mu annem!
Ben senin kızın olduğum için bir gün mutlaka senin kadar güçlü olmayı öğreneceğim! Mutlaka!
Ama bugün ağlamama izin ver lütfen!
Ağlayacağım, hem de çok ağlayacağım. Çünkü seni çok özledim…
Sensiz çok zor annem, özellikle de bugün…
Seni ne kadar çok sevdiğimi biliyorsun! Hep bildin ve bileceğin!
Nerede olursan ol, bir daha seni görmesem de bu değişmeyecek.
Ben de senin beni ne kadar çok sevdiğini biliyorum. Bu sevginin değerini hep bildim ve bileceğim…
Nerede olursan ol! Bir daha seni görmesem de, beni sevmeye devam edeceğini ve hep yanımda olacağını biliyorum…
Bu gece de her gece olduğu gibi uyurken yanıma geleceğini de biliyorum! Alnımdan öpüp, saçımı okşayacağını…
Giderken de yüreğimdeki bütün acıları alıp, yerine sevgi bırakacağını…
Seni bekliyorum annem! Anneler günün kutlu olsun!
Mayıs 2008
0 Comments